In alles oogt hij opgeruimd, opgewekt ook. Naar alle waarschijnlijk begint zijn rentree in januari bij de Q-school, waar de vijfvoudig wereldkampioen tussen amateurs moet proberen een Tour Card te verdienen, om zich vervolgens verder op te werken via vloertoernooien. ,,Precies, de toernooien waar ik vroeger een bloedhekel aan had. Maar ja, wat ga ik dan doen? Met mijn telefoon op de bank zitten de hele dag? Daar ben ik te jong voor”, aldus ‘Barney’. Hij wijst naar de verslaggever van dienst. ,,Nu moet ik gooien tegen mensen zoals jij, die denken: hé, ik kan een leuk pijltje gooien. Dan moet ik wel gefocust blijven. Met alle respect, ik ken je niet als darter, maar ik ben minder gemotiveerd dan jij als jij tegen mij moet.”

Het voelt voor Van Barneveld bijna weer vertrouwd, het gooien. ,,Al mis ik door corona wel, zoals wielrenners zeggen, het rondje om de kerk”, aldus Van Barneveld, die met Jeffrey de Zwaan traint, maar het wedstrijdelement mist in zijn voorbereidingen. Straks moet hij er ineens staan in januari. De kans op een wildcard voor het komende WK schat hij in op minder dan tien procent. Tot die tijd is het trainen, fitnessen en - niet onbelangrijk - de koolhydraten links laten liggen.

En af en toe even langs zijn dartswinkel. Wereldbekers, Grand Slam-prijzen: de belangrijkste prijzen die in zijn bedrijfsloods lagen, zijn afgestoft en opgedirkt voor bezoekers die ermee op de foto willen. ,,Voor mij werd het gewoon. Je ziet niet meer in hoe bijzonder iets is. In die tien maanden dat ik gestopt was, ben ik toch over de mooie dingen gaan nadenken. En dat zijn er nogal wat, hoor. Kijk, als je aan voetbal denkt, denk je al snel aan Cristiano Ronaldo of Lionel Messi. Mensen willen nu eenmaal hún voetbalschoenen. Nou, als Raymond van Barneveld een dartswinkel heeft, aan wie kun je beter vragen stellen dan aan de vijfvoudig wereldkampioen?”

Van Barneveld heeft zijn soms naar naïviteit neigende brille weer terug, zoveel is duidelijk. Maar wat áls? Wat als zijn rentree tegenvalt? Liggen demonen niet op de loer? ,,Ik heb in mijn leven het moment gevonden dat ik trots ben op mezelf. Ik heb niet veel meer te bewijzen; ik houd alleen nog te veel van het spelletje. Het is 35, 36 jaar onderdeel van mijn leven geweest, van een 17-jarig jochie tot nu, 53 jaar oud. Ja, hallo, dat zet je niet zomaar even aan de kant. En dat dééd ik wel, door te stoppen. Voor mijn gevoel is het niet goed afgesloten. Ik ben een ander mens nu. Ik denk niet meer negatief, alleen positief. En ik heb niks meer te verliezen.”